Danas, hiljadama godina unapred, demokratija je postala izgovor, opravdanje, politički instrument koji sve dozvoljava i zamagljuje ljudsko dostojanstvo, moral, etiku, vrednosne sisteme. Upravo su savremene generacije ljudske civilizacije svedoci jedne takve, nakaradne demokratije, instrumentalizovane u raznorazne svrhe čiji je cilj sve osim poštovanja digniteta pojedinca i njegovog ličnog izbora.

Zapravo, roditelji su počeli da pravdaju svoje neprimereno ponašanje učenika u njihovom odnosu sa nastavnicima demokratskim pravima da i “oni imaju glas”; zaposleni su počeli da zloupotrebljavaju mehanizam optuživanja usmeren ka nadređenima, tvrdeći da je upravo to demokratski model komunikacije; nadređeni su počeli da ucenjuju svoje zaposlene mehanizmima lojalnosti, koja ruši svaki oblik ljudskog dostojanstva itd.

Vlastodršci su počeli višestruko da zloupotrebljavaju demokratiju: tvrdeći da su odneli ubedljivu pobedu na izborima na kojima ne učestvuje ni pola stanovnika sa pravom glasa; dovodeći parlamentarnu debatu na nivo ličnih obračuna koji su daleko od zaštite nacionalnih i državnih interesa; marginalizujući opoziciju tvrdeći da je sa gubitkom izbora, izgubila i apsolutna prava u političkom životu, pritom zanemarujući i kažnjavajući građane koji su glasali upravo za tu opoziciju; zloutrebljavajući medijsko prisustvo i medijski sadržaj govorom i rečima koji svedoče o svemu, osim o demokratskim principima slobodnog izražavanja u jednom društvu.

A manipulacije sa demokratskim principima nisu strane ni ključnim državnim odlučiocima u savremenim međunarodnim odnosima. Tako neki govore da je njihov reizbor pitanje života i smrti, dok druge otvoreno crtaju mete na čelo svojim političkim protivnicima… sve do onih koji osvojenu vlast tumače kao nasleđeno pravo u kome je uloga naroda da sluša, jer se svakako narod posmatra  kao “nedovoljno pismen da bi odlučivao o važnim državnim i nacionalnim pitanjima”.

Zapravo, suština današnjice je da narodi i građani više nisu nosioci suvereniteta. Suverenitet je postao “lopta” koja se prebacuje između vlasti i opozicije. Tako daleko, nedostižan i nedohvatljiv svom izvornom vlasniku – narodu, dok je demokratija postala samo mozaik uzurpiranih institucija od vlasti i opozicije. Jer, ako suverenitet ne kontroliše narod, onda ni institucije nisu moćne da kontrolišu vlastodršce. A takav sled vodi samo u jednom smeru: građani postaju nepostojeća kategorija, narodi su postali politički instrumentalizovani termini i ništa više, vlastodršci su trajno “okupirali” suverenitet, dok su institucije nestale do daljeg – dok se građani ponovo ne probude!

Lični ugao: Mitko Arnaudov